Στην Ελλάδα, η μυρωδιά της
«τσίκνας», δηλαδή η μυρωδιά του καμένου
ψημένου κρέατος, έχει δώσει το όνομά της στην Τσικνοπέμπτη.
Ωστόσο, η Τσικνοπέμπτη,
φαίνεται ότι δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό έθιμο. Οι Γερμανοί, λοιπόν,
γιορτάζουν αντίστοιχα την Weiberfastnacht,το καρναβάλι των γυναικών ή αλλιώς το
κόψιμο της γραβάτας.
Οι Γάλλοι, από την άλλη
πλευρά, γιορτάζουν την Mardi Gras ή σε απλά ελληνικά την Λιπαρή Τρίτη. Ημέρα
κατά την οποία παραδοσιακά τρώνε κρέπες συνοδεία λιπαρών, εξ’ ου και το
όνομα, αποχαιρετώντας και εκείνοι με τον τρόπο αυτό, ότι δεν πρέπει να
καταναλώσουν την περίοδο της νηστείας. Παράλληλα, ντύνονται καρναβάλια και
διασκεδάζουν.
Στην Ισπανία η αντίστοιχη ημέρα με τη δική μας
Τσικνοπέμπτη, είναι η Jueves Lardero, σε ελληνικά Μεγάλη Πέμπτη, ενώ η ίδια
παράδοση συνεχίζεται και σε άλλα κράτη με χριστιανικούς πληθυσμούς, όπως η
Πολωνία και η Ουγγαρία.
Όσον αφορά τώρα τη δική μας
Τσικνοπέμπτη, είναι η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου, της
Κρεατινής. Σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, αναμένοντας τη νηστεία της
Σαρακοστής και σεβόμενοι τις νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής, η
Τσικνοπέμπτη τοποθετήθηκε ανάμεσα, ως μια ημέρα εκτόνωσης με «τσίκνισμα» και
κραιπάλη. Λέγεται μάλιστα Τσικνοπέμπτη ή…Τσικνοπέφτη.
Η ονομασία προήλθε καθώς αυτή
την Πέμπτη, σύμφωνα με την παράδοση, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, έλιωναν το
λίπος από τα χοιρινά, ενώ παρέες συγκεντρώνονταν στα σπίτια για να ψήσουν
κρέας, να το τσικνίσουν δηλαδή. Η διάχυτη μυρωδιά της τσίκνας σε όσα σπίτια
είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν κρέας, οδήγησε στο να ονομαστεί
Τσικνο-Πέμπτη.
